Kwartjes en kilo’s
Weegschaal
Het is een vrije zondagochtend, 20 juli 2014. Opstaan, douchen en alvast opdoffen voor mijn verjaardagsfeestje in de middag. Ik kijk in de spiegel en schaam me weer eens dood. Met het kapsel mooi in model, het ogenzwart op de leden en de stift op de lippen, walg ik nog steeds van de nu 24 jaar oude gedaante die voor me verschijnt. Even de weegschaal erbij dan maar… misschien hebben die vele flesjes water in de afgelopen week nog een beetje geholpen en ga ik met een iets beter gevoel de dag in. Helaas… 90 kilo schoon aan de haak – ik ben maar 1,67m dus go figure! – en dus nog eens zes ons meer dan vorige week! De tranen die ik probeer te bedwingen vloeien binnen no-time toch over mijn wangen. Shit… opnieuw in de make-up dus.
Kwaad
Hoe heeft het in godsnaam zo ver kunnen komen?! Ik ben kwaad, echt kwaad. Kwaad op iedereen die blijkbaar gewoon kan eten en drinken wat-ie wil zonder ook maar een gram aan te komen. Kwaad op al die liegebeesten die niet het lef hebben om te zeggen waar het op staat en net doen alsof ik een supermodel ben. Maar ik ben eigenlijk vooral kwaad op mezelf. Kwaad omdat ik het zelf heb toegelaten, kwaad omdat ik er zelf zo ontzettend onzeker van word, kwaad omdat ik niet weet wat ik moet veranderen om die kilo’s er nog af te krijgen. Alle beroemde afslankgoeroes, diëtisten, sportschoolleraren en detox-specialisten samen hebben het niet voor elkaar gekregen om mij een stapje in de goede richting te duwen. Ik ben een hopeloos geval, zo lijkt het.
Laatste kans
Veroordeeld tot levenslange obesitas. Een klaarblijkelijk aangeboren afwijking die met de beste wil van de wereld niet valt te omzeilen. Heb ik dat?! Een somber vooruitzicht en daarom geef ik het nog maar een laatste kans. Via mijn fysiotherapeute maak ik kennis met Weight Watchers. Alwéér zo’n uit Amerika overgewaaide hype, dacht ik – en zou je ook niet na al die geflopte dieettrajecten. Door het gebrek aan waardige alternatieven laat ik me toch overhalen om mee te gaan naar een van hun wekelijkse workshops. Weegmomentje, theorie, tips, ervaringsdelen… op het eerste gezicht niks bijzonders, maar ik geef het een kans en plan wat maandagavonden vrij om ook de volgende workshops mee te pikken.
Kwartje
Over de weken die volgen ontdek ik pas hoe het spelletje écht werkt. Al die tijd had ik mijn lichaam mishandeld; mezelf gedwongen om kilo’s kwijt te raken. Geforceerd en in paniek had ik allerlei crashdiëten geprobeerd in de hoop dat er eentje zou aanslaan, maar dit probleem is niet op te lossen met een “quick fix”. Ik kan me voornemen om nooit meer een biertje of bitterbal aan te raken, maar is dat realistisch? Een glaasje wijn op het terras, een zakje snoep tijdens de tv-avond, een frietje mayo na het stappen… iedereen heeft genietmomentjes en die zijn ook broodnodig. Dus ik blijf genieten maar verander de status quo. Bewust van de invloed die voeding heeft op mijn lichaam en met het besef dat ‘lekker’ en ‘gezond’ geen tegenstrijdige begrippen zijn, vond ik een voedingspatroon dat past bij mijn levensstijl en ontdekte ik recepten die het mogelijk maken om dat patroon vast te houden. Niet maar voor heel eventjes, maar voorgoed. Het kwartje was eindelijk gevallen. En de kilo’s ook: maar liefst 30 in één jaar!
